Hallo, ik ben Jessey, langharige Pers en poes! Ik woon nu al een dik half jaar bij Riek en Nico, maar voordat het zover was pfffff. Ik ga het je vertellen.
In juni werd ik door iemand op straat gevonden en naar het asiel gebracht. Daar hebben ze een foto van mij op hun website gezet en oproepen geplaatst in weekbladen, maar niemand was mij kennelijk kwijt, geen enkele reactie. Ondertussen werd ik onderzocht, gechipt, gesteriliseerd en half kaal geschoren. Dit merkte ik pas toen ik in een kooi zat, dus waarschijnlijk hebben ze me verdoofd. En de dierenarts zei dat ik ongeveer 6 jaar oud was. Na een paar weken kwamen er twee mensen naar me kijken, Riek en Nico. De man begon mij meteen te aaien en voor het eerst in weken begon ik weer te spinnen. De vrouw stak wel haar arm in de kooi en deed een kleine aai, tja. Maar ze vonden me mooi dus ik mocht mee.
De eerste weken lieten ze mij gelukkig met rust. Ik heb het hele huis verkend en leuke verstopplekjes gevonden. Ik had alleen absoluut geen zin om te eten, gewoon geen honger en ik vond mezelf ook niet mooi meer met die kale helft. Ik ging wel af en toe in mijn etensbak kijken: wat ze daar niet allemaal in deden aan voer….volgens mij hebben ze alle merken geprobeerd, maar geen trek is geen trek. Dus ik likte de saus, die ik wel heel lekker vond er gewoon af. Het begon na die eerste paar weken vervelend te worden. Nico had al een paar keer geprobeerd om mij te kammen (er zaten inderdaad heel veel grote en kleine klitten in mijn haar) maar zodra ik de borstel zag ging ik er van door. Tot zover niets aan de hand dus. Het leek tot hem door te dringen dat dat de kam geen optie was, want hij begon nu als ik op schoot zat de kleine klitjes met zijn handen uit elkaar te peuteren. Heel voorzichtig, dus dat vond ik niet erg. Tot ik er genoeg van had, dan ging ik ergens anders liggen.
Maar toen gebeurde het ergste. Ik hoorde ze ineens praten met iemand van het asiel over dat ik niet gekamd wens te worden. Die raadde aan naar een trimmer te gaan. Nou, ik wist één ding zeker: dat gaat niet gebeuren! Maar de kattenkooi werd in de kamer gezet, snoepjes er in en een speeltje. Alsof ik daar dan vrijwillig in zou gaan. Helaas was Nico sneller dan ik, dus zat ik in die kooi. Wel nog een paar schrammen in zijn handen gekrabt, ja sorry hoor, ik had toch duidelijk laten merken dat ik niet mee wilde? En daar gingen we met de auto op weg. Hoe ik onderweg ook keihard zat te krijsen, ze waren er niet van onder de indruk. Ik was wel moe geworden van mijn gekrijs en gespring in dat kleine kooitje, dus toen ik weer een beetje bijgekomen was stond mijn kooi op een tafel. Een vrouw hield een lus vast, deed het deurtje open en begon mij te roepen: kom maar Jessey, kom maar, kom maar, kom er maar uit. Dat deed ik natuurlijk niet. Enfin, om een lang verhaal kort te maken: ik heb gevochten als een leeuw en gekrabt en gebeten waar ik kon. Gevolg: na 5 minuten reden we weer naar huis, Nico met blauwe handschoenen aan over zijn wonden.
Daarna werd ik weer met rust gelaten haha. Ik dacht dat ik nu toch wel overtuigend genoeg had laten weten dat ik niet gekamd wilde worden. Maar nee hoor, Riek kwam thuis van haar werk bij het MAK en zei tegen Nico dat ze tijdens een pauze over mij had verteld. Ik dacht meteen: wat heeft een ander daar mee te maken, maar ja, zo is zij nu eenmaal. Ze had het over ene Daphne, een veterinair natuurgeneeskundige (had ik nog nooit van gehoord, maar ja) met wie ze graag een afspraak wilde maken om over mij te praten. Kijken of Daphne een oplossing wist voor mij als probleem. Ja hoor, daar gaan we weer.
Maar toen gebeurde er iets heel geks en leuks! Want ik voelde ineens iets, alsof iemand mijn gedachten begreep. Ik ging het uitproberen en ja, ze zei: ‘ik ben Daphne en ik begrijp waarom je zo bang bent voor het kammen. Je wilde al nooit gekamd worden, maar je vorige eigenaar deed dat met geweld toch. En dat deed zeer, dus je haalde uit en ging er van door. En dan kreeg je daar weer straf voor. Ik zal dit aan Riek en Nico doorgeven!’
Wat een opluchting! Daphne heeft ook meteen mijn eetwensen doorgegeven: ik wil graag kleine porties in kleine, platte bakjes voor de brokken en maakt-niet-uit-zakjes en regenwater als het er is. Anders is water uit de kraan ook goed. Ze hebben ook nog gedroogde visjes en andere rare bolletjes gehaald, maar dat hoef ik écht niet hoor. Geef mij maar lekkere crispies.
Al met al is de situatie hier dankzij Daphne een stuk rustiger geworden. De kam komt niet meer ter sprake. Ik laat Nico elke avond een klit uit elkaar peuteren, ook de klitten op mijn buik. Er ligt nu al een paar weken een borstelhandschoen op de grond. Af en toe ga ik er even op liggen, dat vinden ze leuk. Misschien laat ik het wel een keertje toe om daarmee geaaid te worden. Heel misschien….Dus, Daphne bedankt en een dikke knuffel van een tevreden poes!
Jessey (en Riek)